"Stratejik" ilişkiler..

Başım ağrıyor.Nefesim daralıyor.Kalbim hem çok hızlı çarpıyor bazen,
bazen de nefesim daralıyor aslına bakılırsa.
Hiç alışık değilken bu duruma,öğütler verirken çevremdeki insanlara,"lanet olsun" deyip kendimi de daraltıyorum nefesimin daraldığı yetmezmiş gibi.
Üzgün değilim,pişman ya da kırgın da değilim.
Bunun adına "aşk"denildiğinden de emin değilim tam olarak.
Ama "aşk" ise bu gerçekten lanet olsunları saymayı hiç istemem.
Aşk bu olmamalı çünkü.
Aşk ne olmalı ? Gerçek aşk,imkansız aşk,platonik aşk?
Yok,onlara hiç dalmayayım çünkü hiç bi zaman çok uzun kayıtlar girmedim ben buraya.
Ama biz seksenlerde doğup doksanlarda sadece çocuk olan gençliğe hem teknoloji hem de duygusallık bahşedildi galiba biraz.Duygular ya da aşk anne babadan, teknoloji ise şimdiki zamandan alınıverdi hiç sorulmadan "peki sen neyi isterdin?"gibisinden.
O yüzden çok şanssız,çok bahtsız bir nesiliz biz aslında.
Elimizde bi şarap kadehi lambaları söndürüp ve de mumları yakıp arka fonda olabildiğince güzel müzikler çalarken, msne girip acaba o da online olur mu diye düşünüp duran, melankoliye bağlayan ya da televizyondaki bi reklamda çalan zil sesiyle kendi kapı zilimizi karıştırabilecek ve dolayısıyla da anlık mutlulukları tadıp ve de uzunca bi süre devam eden mutsuzlukları yaşayabilecek tek nesiliz biz.
Ne kadar bahtsızız !
Bu benim kişisel fikrim biraz.Çünkü ben bunları hissedip bunları yaşıyorum ve de bunlara üzülüyorum.
Aslında dürüst olmak gerekirse ben çok dertliyim.
Canım acıyor..
Çok değil ama canımı acıtacak kadar canım yanıyor.Var mı gerisi..
Seviyorum çünkü.
Yanımdayken bile onu özleyebildiğim birisi var hayatımda.
Yıldız Tilbe şarkıları dinleyebiliyorum mesela bi taraftan kendime gülerekten.
Ama dinlemeye ve aptal aptal sırıtmaya ya da dudaklarımı büküp"ah keşke şöyle olsaydı" diye iç çekebiliyorum.
Üzülüyorum sonra işte gerçek anlamda.
İçimden bi şeyler kopuyor,ördüğüm duvar sallanıyor ve ben yıkılmasından çok korkuyorum gibi hissediyorum.
Kendime bile itiraf edemiyorum,
ona itiraf etmek ne kelime!
Ama sanki itiraf edersem herşeyin büyüsü kaçacak
ben itiraf eden taraf olup
ve kaderci ya da genel geçer düşünürsek eğer,
üzülen taraf olucam gibi.
Senelerden sonra,düzenimi aslında düzensizliğimi bu kadar oturtmuşken bi insanın herşeyi mahvetme düşüncesi
ya da ihtimali benim başımı ağrıtıyor,nefesimi daraltıyor.
İşte bu noktada sanki ilişkiler,ilişki aşamasına gelmeden önce sanki hepsi bi "strateji" ürünü gibi geliyor bana..
"Şöyle yapmasını istemiyosan böyle yapmalısın"."Bu durum biraz garip aslında böyle olmamalıydı",
"Kaçan kovalanır, o yüzden bunu yapmaman lazım"larla dolu beynim.
Hepsini bi kenara bırakıp,
ona hayatımı ne kadar güzelleştirdiğinden,
gözlerinin ne kadar güzel baktığından bahsetmek istiyorum oysaki ben.
Ama hep o "öğrenilmişlikler" ya da "öğretilmişlikler" demeliyim belki de,
tüm güzellikleri toplayıp,çıkarıp ve de bölüp kocaman bir etkisiz eleman haline getirmeye yetebiliyor.
Olmasaydı böyle..
Ne de güzel olurdu,
"aşk" yine var olur muydu ? ..
Galiba bunu söylerken bile hala o "öğretilmişlik"lerin eseriyim bi nebze..
"aşk ulaşamamaktır,asla senin olmamasıdır"laflarını duyar gibiyim.
ee?
ne kaldı geriye bu hayattan ?