6 Eylül 2009 Pazar

Siz..

Siz..
Hayatımdan geçip giden tüm insanlar..
Hepiniz aklımdan geçiyorsunuz şu anda.
Nerdesiniz?Ne yapmaktasınız?
Bunu gerçekten merak ettiğim için soruyorum.
Hepiniz vardınız hayatımda..Kiminiz yokken vardınız,kiminiz varken yoktunuz..
Ama hepiniz dokundunuz bana..Bazen içimi acıttınız,bazense şehvetle dokundunuz tenime.
Şehvetle dokunurken bile,bilemezsiniz ki yine yaktınız canımı bazen..
Yine de kızgın değilim size.Sadece üzgünüm..
Yaşayamadıklarım,yaşadıklarımdan daha az geldi çünkü şuanda.
Siz..
Şu an ölmek üzere olsaydım; hanginiz koşar gelirdi hiç tereddüt etmeden?
Hanginiz gelir tutardınız elimi?
Hanginiz ağlardınız ben ölüyorum diye ?

Oysa ben değer verdim size..
Hepinize..ayrı ayrı..
Siz hiç bilmezken,görmezken bile..

2 Comments:

ellisekiz said...

kendilerini önemli hissettirdiklerimiz, bu hissi açgözlü yaşadıklarından olsalar gerek bize de yasatmak konusunda hep cimri davrandılar.. bir adım atarken biz, bir adım daha atacağımız kuşkusuz belki de bunu bildikleri için herhangi bi çaba içine girmediler.

silindiler gittiler izlerinden de zamanla...

incredo said...

Güzel yorumun için tşkler sevgili ellsekiz ( niye ellisekiz bunu da ayrıca sorucam tabi heh heh )
mühim olan, kişelerden bağımsız sevebilmek ve değer verebilmek galiba.. anılar da daha değerli oluyo o yüzden..kişiler de güzel anlamlar yükleyebildiğin ve kötü anılardan arındırabildiğin kadar güzel kalabiliyo sende.