2 Eylül 2010 Perşembe

Gün gelecek çok mutlu olucak insanlar!

İnsan kendisine yaşatılanları bir başkasına yaşatır öyle ya da böyle.
Bu bir savunma mekanizmasıdır ya da ruhun kendini iyileştirme süreci bilinçaltında bizden habersiz.
Bir başkasına giydirilmelidir kötü kıyafetler sanki bir zaman sonra istemdışı ya da isteyerek.
Çok ama çok sıkıntılıdır bu süreç ve genelde "elveda"larla bitmeye mahkum..
Elvedalar rahatlatır mı o da bilinmez.Çünkü bir başkasına teslim edilecek kıyafetler sanki dağ gibidir.
Bütün bunlar ise insanın beynine yeteri derecede tecavüz eder.
Duruma el koyacak tek şahıs ise ya en yakın arkadaş ya da en alakasız bir şahıstır.




Eskiden de hep böyle miydi acaba diye oturmuş düşünüyorum koltuğumda.
Aşklar,sevgililer ya da bu gönül mevzuuları yine karışık mıydı çok eski yıllarda bunu hemen birisine sormam gerek.
Gerçekten karışıksa yapacak bişey yok tabi.Bu kaderi insanlığın.


Lakin televizyondan izlediğim üzere diğer başka şeylerin de çok daha basit, sade ve güzel olduğu gibi
bu ikili ilişkiler de daha güzeldiyse eğer çok bahtsız bi zaman diliminde doğduğum için yana yakıla üzülmeliyim.


Halbuki ne de güzel sarılıyordun sen..
Ne de sıcaktı ellerin..
Oturmuş o köşe başında beklerken ne kadar da masumdu bakışların.
Susadım dediğimde hemen mutfağa gidip elinde bir bardak suyla bana dönüşün
gayet sıradan gibi göründüğü halde ne de hoşuma gitmişti.
Saçlarını bile istediğim gibi yapmıştın çok beğenmediğin halde.


Üzgünüm, olmadı işte.
Hem seni hem beni yüzüme gözüme bulaştırdım.
Sana "elveda" derken ben senden daha üzgündüm bilesin.
Lakin sanki bu bir kader.
Asırlık bi yalnızlık.


Yine var hala umudum benim!
Gün gelecek çok mutlu olucak insanlar,
birlikte ve elele..


.

15 Comments:

Adsız said...

amin

leon said...

çok güzel olmuş bu yazı:)
ama 'İnsan kendisine yaşatılanları bir başkasına yaşatır öyle ya da böyle.
Bu bir savunma mekanizmasıdır ya da ruhun kendini iyileştirme sürecidir.'
kısmına başlangıca katılamıyorum.böyle bir şey var da herkes için geçerli değil bence.misal ben de kesinlikle değil.kendi ruhumu iyileştirmemeyi başkasını üzmeye tercih etmişimdir hep.belki de bana öyle geldi.ama şimdilik böyle.umarım da devam eder diyorum.tek de değilimdir herhalde ya?yoksa tek salak ben miyim? BEN YİNE SALAĞI OYNAYACAĞIM:)
neyse çok uzattım haddimi aştıysam afola:)

incredo said...

estafurullah leon
ama kanaatim o ki herkes ama herkes yapmıştır bunu.
istemdışı ve isteyerek olanlar üzere ikiye ayırabiliriz.
çok rezil bi durum.
salaklık diye bişey yok aslına bakarsan.tercihler var hayatta.
ve her iki taraf içinde iyi olan bi seçenek yok gibi.
diyorum ya;
gün gelecek çok mutlu olucak insanlar..
sağol yorumun için.
;)

kuşbeyin sana da hoşgeldin demek isterim.( kibarlık ve kabalığın eşşiz birleşimi bi cümle yarattım,kusura bakmayasın =)

Adsız said...

bence yaşadıklarını başkalarına yaşatma, giydirme elbiseleri başkalarına, sadece derinin kapladığı vücuda dön, onun yapmak istediklerini yap, omuzlarının üstünde taşıdığın kafanın doğrultusuna git, eski aşkları düşünme, yada TV 'deki sanal aşkları, hiç kimsenin aşkına özenme ve benzeşme, kendi aşkını yarat, sembolleri olmasın, saçı, kaşı, boyu posu... kendini özgür bırak hatta bir süre yalnız kal, kapını çalmaya başlayacaktır, arkadaşların, eski aşkların ve gelecekteki aşkların...

incredo said...

Ne güzel de söylemişsin..
Çok içten tşk.ederim!
bir süredir bunu aşmaya çalışıyorum zaten.ama nasıl bir illetir ki aynı noktada kilitleniyorum.
insan bir şeyi dorukta yaşadıysa eğer diğerlerinde de aynı şeyi arıyor.ya da benzer hisleri taşımayı.kızıyorum kendime.
her durumu, her olayı ayrı değerlendirmek lazım halbuki.
ama ilk göz ağrıları işte..

ya da benim için sadece durum böyle.bilmiyorum.aşıcam bunu bi şekilde er ya da geç.
çok tşk.ederim tekrardan!

Sazan said...

Ben inanmıyorum, her gün inanmamak için yeni bir olay daha yaşıyorum...

Güvenimi kaybediyorum, iyiye...

kar said...

içim acıdı. gerçekten içim acıdı. oooof! :'(

incredo said...

yok yahu kaybolmasın umutlar
acımasın içler!
ben inanıyorum gerçekten ve de güzel bi cümleyle kapadım bu rezil yazıyı.güzel olucak ve de !

blogların efendisi said...

hüznün altından çıkan umutlar.

Bilemiyorum, emin misin olacak mı?

incredo said...

doğrusun en büyük umutlar hüzünle çıkar ortaya ama yürekten inanıyorum ben.
olucak!hem de toplu bir uyanış belki ya da bireysel teker teker ama olucak!

umuttan ziyade bir his.
bekleyelim bakalım .. ;)

beenmaya said...

geçmişi geçmişte bırakamıyoruz ki şimdiyi olması gerektiği gibi yaşayalım. geçmişin gölgesiyle şimdiyi yaşadığımız müddetçe de geleceğe dair hep köreliyor umutlarımız...

incredo said...

çünkü biz insanız.genlerimizde ne varsa onu yapıyoruz tek tek.
buna programlanmışız çünkü.
robotlar ağlar belki birgün,
belki birgün biz de anı yaşarız.

zey0zey said...

herkes ama herkes yapmıştır evet !

bi dilay said...

allahim yarabbim ya noolmus burasi! Iki dakka birakiyoruz hale bak:) Canim benim ya bosveeer.... gitsin..

incredo said...

doğrusun dilay baba =) diyesim geldi!sen sevmezsin şimdi bu tabiri de.ama ben seni çok severim
biliyosun zaten!
koyverdim gitti hem